کامران طباطبایی دیبا، معمار برجسته و نوآور ایرانی، با فعالیتی کمتر از دو دهه در کشور، تأثیری عمیق بر هنر و معماری ایران گذاشت. او با ترکیب اصول مدرن و تاریخ گرایی، طرح های خلاقانه ای در زمینه معماری و شهرسازی ایجاد کرد. دیبا برنده جایزه معماری آقاخان برای پروژه شوشتر نو در سال ۱۳۶۵ شد و این پروژه به یکی از موفق ترین نمونه های معماری مدرن در ایران بدل گردید.
دیبا که در سال ۱۳۱۵ خورشیدی در تهران متولد شد، پس از تحصیل در رشته معماری در دانشگاه هاوارد و تکمیل مطالعات جامعه شناسی در آمریکا، به ایران بازگشت و با تأسیس موسسه “شهرسازی و تهیه طرح های اجتماعی” فعالیت حرفه ای خود را آغاز کرد. او در طرح های معروفی چون موزه هنرهای معاصر تهران، پارک و فرهنگسرای شفق، و طرح جامع شهرهای کرمان، بوشهر، و شوشتر نقش آفرینی کرد.
یکی از ویژگی های بارز کارهای دیبا، توجه به معماری مردمی و تلفیق هنر با زندگی روزمره بود. این مفهوم در آثارش مانند مجسمه های فیگور در محوطه فرهنگسراها و پارک ها به وضوح دیده می شود. دیبا همچنین نقاشی می کرد و در بیینال های هنری ایران حضور داشت. او در سبک اکسپرسیونیسم انتزاعی یا Action Painting فعالیت داشت و نمایشگاه “آب باز زبردست” او در گالری سیحون، نمونه ای از خلاقیت هنری او بود.
دیبا در سال ۱۳۵۷ به خارج از ایران مهاجرت کرد، اما پروژه هایش همچنان در خدمت جامعه و معماری ایران هستند. او در حال حاضر در اسپانیا و فرانسه به فعالیت های معماری و هنری خود ادامه می دهد.
خاندان طباطبایی
خاندان طباطبایی از خانواده های برجسته و درباری ایران در دوره قاجار بودند. پدر کامران دیبا، اسفندیار دیبا، دندانپزشک و مادرش علاقه مند به معماری و طراحی داخلی بود. کامران دیبا همچنین پسر دایی فرح پهلوی، آخرین ملکه ایران است.