زندگینامه سید هادی میر میران

پیشنهادات و دیدگاه های هادی میرمیران

هادی میرمیران در روزهای حیاتش دو پیشنهاد بنیادی ارائه کرد: انتخاب اصفهان به عنوان پایتخت دائمی فرهنگی ایران و تأسیس موزه ملی معماری. او نه تنها به یک شهر یا استان خاص وابسته نبود، بلکه خود را به عنوان معمار ملی با دیدگاه های شرقی و پشتوانه ای غنی از معماری اصیل ایرانی معرفی کرد. از دیدگاه ایرج اعتصام، میرمیران آغازگر نسل نوین معماری در ایران است.

در کشوری با تاریخ پربار معماری، میرمیران که آشنایی عمیقی با این میراث داشت و به آن عشق می ورزید، هرگز از تقلید سطحی یا ظاهری معماری کهن روی گردان نبود. او با احساسی ژرف نسبت به خصوصیات معماری سنتی ایران، آن را در طراحی های مدرن خود منعکس کرد.

ویژگی های سبک معماری میرمیران

1. حفظ روح معماری ایرانی با استفاده از روش های نوین طراحی
2. توجه و تأکید بر تاریخ و زمینه، برای احیای فرهنگ ایرانی-اسلامی
3. ایجاد پیوندی مستمر بین فرم و مفهوم، الهام گرفته از میراث گذشته
4. رهایی از قید فرم ها و الگوهای قدیمی و تأکید بر فضا به عنوان عنصر اصلی معماری
5. تکیه بر فرم ها و الگوهای تاریخی با تاکید بر فضای معماری به عنوان جوهر اصلی طراحی

گرایش های معماری هادی میرمیران

آثار معماری میرمیران را می توان در سه گرایش شکلی دسته بندی کرد:

1. استفاده از دیاگرام فرم در پروژه های اوایل دهه ۱۳۷۰، میرمیران طراحی های خود را با انتخاب دیاگرام فرم معماری آغاز می کرد. این روند در برخی پروژه ها تا پایان بدون تغییر باقی می ماند و در برخی دیگر دستخوش تغییرات شد. از نمونه های برجسته این سبک، پروژه ی کتابخانه ملی ایران (۱۳۷۳) است.
2. استفاده از دیاگرام فرم آثار هنری و طبیعت در این روش، میرمیران از فرم های موجود در طبیعت و آثار هنری الهام گرفته و در نهایت به دیاگرامی متفاوت دست می یافت. در پروژه موزه ملی آب ایران (۱۳۷۴)، او از خواص شکل های آب و خاک بهره برد. همچنین در پروژه بانک توسعه صادرات ایران (۱۳۷۶)، او با استفاده از فرم مکعبی و اضافه کردن شکافی که تداعی گر گاوصندوقی با در نیمه باز است، طراحی را به شکلی خاص ارائه داد.
3. استفاده از دیاگرام دو فرم و فضای بینابین این دیاگرام در آثار پیشین میرمیران نیز دیده می شود، اما در برخی از پروژه های متأخر او نقش محوری در ساماندهی طرح ها دارد. ویژگی اصلی این فضای بینابین، ادغام آن با فضاهای عمومی و شهری است. پروژه کانون وکلای دادگستری تهران (۱۳۷۴-۱۳۸۰) نمونه ای برجسته از این رویکرد است که در آن از دیاگرام دو فرم و فضای بینابین بهره گیری شده است.